Kultura

„Król” Szczepana Twardocha to powieść obyczajowa, osadzona w realiach dwudziestolecia międzywojennego. Czytelnik znajdzie w niej brud i przemoc przedwojennej stolicy oraz opisy, które nierzadko ocierają się o literaturę pornograficzną.

Czytam właśnie powieść Szczepana Twardocha „Król”. Typowa postmoderna osadzona w realiach Warszawy 1937 roku. Bohaterem jest żydowski bokser Jakub Szapiro, który w pojedynku pokonuje polskiego zawodnika, działacza ONR Andrzeja Ziembińskiego, co w wielu opiniotwórczych kręgach już jest atutem książki. Jednak sama fabuła (przetkana obsesyjnie seksem, przemocą, wulgaryzmami, narkotykami, itp.) nie jest jednoznaczna, bo pokazuje także degrengoladę społeczności żydowskiej.

„Uważam i tak to odczuwałem przez dziesiątki lat, że fałsz polityczny, a więc i moralny, prawie zawsze towarzyszył twórczości Wajdy. Walczył on z tzw. „bohaterszczyzną”, wymyśloną przez czerwonych „inżynierów dusz” do zwalczania i ośmieszania polskiej tradycji narodowej” – pisze Jędrzej Dmowski. Odpowiada mu Adam Śmiech w tekście „Na nutę „wszystko albo nic”.

Diament prawdy i popiół kłamstwa

Pierwszym filmem Andrzeja Wajdy, który oglądałem i do tej pory lubię do niego wracać był emitowany w latach osiemdziesiątych na antenie Telewizji Polskiej serial „Z biegiem lat, z biegiem dni...”. Film w nastrojowy sposób portretujący narodziny polskiej nowoczesności w sztuce, filozofii i polityce na przykładzie młodopolskiego Krakowa, w pewien sposób ustawił moje postrzeganie zmarłego wczoraj filmowca jako twórcy posługującego się w swojej pracy przede wszystkim materiałem Historii.