Myśl Polska

Polscy dziennikarze i politycy (gdyby oczywiście myśleli i byli uczciwi) powinni w ostatnich dniach należeć do najbardziej zdziwionych ludzi na świecie. Cztery lata wysiłków, malowania rzeczywistości na Ukrainie tylko w czarno-białych barwach (ze szlachetnym Poroszenką i diabolicznym Putinem), cztery lata straszenia Rosjanami już, już grzejącymi silniki czołgów – a tu takie rozczarowanie!

Tego rodzaju nasilona działalność prowadzona w czasie wojny wszystkimi dostępnymi narzędziami, skierowana jest jednocześnie do wszystkich uczestników zbrojnego starcia. Żołnierzy i cywilów własnej strony, by ich przekonać, utwierdzić i głęboko zmotywować. W końcu oczekuje się od nich nie byle czego, bo zgody na osobistą śmierć. Ludzie lubią też żywić uczucie, iż są po stronie Dobra a przeciwko Złu. Taka jest nasza psychologiczna konstrukcja.

Jak wspominałem, w 1956 r. weszła w życie ustawa o tzw. przerywaniu ciąży, praktycznie umożliwiająca aborcje na życzenie. Jej skutki, mimo poważnej nowelizacji w 1993 r., trwają do dziś. Był li to ostatni kopniak stalinizmu, czy pierwszy potężny cios orientacji demoliberalnej w partii – to rzecz dyskusyjna, aczkolwiek bez znaczenia.

Magdalena Ziętek-Wielomska: Kilka dni temu miałam okazję oglądać interesujący filmik puszczany na ekranach w warszawskich tramwajach. Zaczął się „niewinnie”: pojawili się powstańcy warszawscy, którzy mówili o swoim poświęceniu dla ojczyzny, o znaku Polski Walczącej etc.

Właśnie mamy do czynienia z kolejną odsłoną dziwnej wojny Zachodu z Rosją z wykorzystaniem pseudo-państwa jakim jest Ukraina (w istocie, to marionetkowy twór międzynarodowych lichwiarzy, istniejący tylko dzięki nim). Jaka jest przyczyna, że to właśnie teraz?

Nie kpię, broń Boże, z dumy. Jeśli myślimy o dumie (narodowej, osobistej) w ścisłym tego słowa znaczeniu, nie ma w tym nic złego. Ale jest i zła duma (pycha) i duma groteskowa, czyli hasło używane na potrzeby bieżącej akcji politycznej, bez potwierdzenia w rzeczywistości. Z tym właśnie mamy do czynienia dzisiaj. Pisowscy „dumni Polacy, wstający z kolan” budzić mogą tylko kpinę i politowanie u ludzi myślących i poważnych.

W dniach 21-22 listopada br. odbyła się w Szczecinie konferencja naukowa zatytułowana „»Nadzieje i rozczarowania«. Środowiska katolików świeckich w Polsce (1945-1956)”. Organizatorami konferencji był Wydział Humanistyczny Uniwersytetu Szczecińskiego oraz Oddział Instytutu Pamięci Narodowej w Szczecinie. W gronie uczestników znajdowali się badacze poruszanej problematyki, reprezentujący ośrodki naukowe z całej Polski oraz badacze niezależni.

Harmider, jaki wywołał radny Wojciech Kałuża z Sejmiku Śląskiego, przechodząc z partii Nowoczesna do PiS, był przecudnej urody. A wszystko dlatego, że były już radny wybrany z listy Koalicji Obywatelskiej, wywrócił do góry nogami śląską układankę – „już był w ogródku, już witał się z gąską” – w której dogadały się KO i SLD. Nagła zmiana orientacji politycznej radnego, dała PiS-owi upragnioną większość, a jemu samemu fotel wicemarszałka.

Do tej pory w Polsce zwracano uwagę tylko na odradzanie się banderyzmu na Ukrainie. Obecnie sytuacja jest już gorsza. Nie chodzi już tylko o neobanderyzm, który z racji swojego charakteru ograniczał swoją działalność do Ukrainy, a silny jest tylko na zachodzie Ukrainie, czyli w tzw. Galicji.

Przyszli jak w kinie: kompletną czwórką, z instrumentami szli przez podwórko. Ludzie ze wszystkich zbiegli się stron, a Ceśka do nich: - Hello Paul, Hello George, Hello Ringo, Hello John! Tak opisywał sen pewnej krakowianki Ludwik Jerzy Kern w 1965 roku.